Wauw…kippenvel. Vandaag, exact 10 jaar geleden op 23 februari 2011, zette ik mijn krabbel op een document van de KVK . En we begonnen. Marcel en ik, ieder vanuit onze eigen zolderkamer. Aan de uitvoering van een idealistische gedachte. Marcel vanuit de inhoudelijke kennis van het vak (Software Testen) en het leiden van diverse vakgroepen en ik dacht wel iets te weten van juridische aspecten, sales en management. Marcel stond nog met een half been in een andere baan en ik had een huilbaby op de arm, mijn oudste op schoot en wallen tot onder mijn oksels. Iedereen verklaarde me voor gek. “Je bent net bevallen mens, waar begin je aan!?”, hoorde ik links en rechts zeggen. Maar de drive en de droom voerden de boventoon: ‘het moest anders’. Geen cijfers en spreadsheets, maar mensen en teams die op nummer 1 staan; Praegus BV was geboren.
Marcel en ik wilden een omgeving bieden waar mensen elkaar waarderen, helpen en versterken. Waar passie samen gaat met compassie. Waar simpelweg iedereen plezier heeft en elkaar succes gunt. Tegelijkertijd wilden we een dynamische omgeving creëren waarin mensen voorop durven te lopen, waarin onbaatzuchtig kennis wordt gedeeld en waarin investeren in innovaties met bijbehorende risico’s niet wordt geschuwd. Een ‘next level’ IT-bedrijf, dat leert van gemaakte fouten, daar wél wat mee doet en vooruit blijft kijken. Dagelijks bezig met de inhoud én de mensen. Continue innoveren en toegevoegde waarde leveren voor klanten, gebruikers én collega’s. Kwaliteit én compassie hoog in ’t vaandel. Niet voor niets noemden we het bedrijf Praegus, afkomstig van het Latijnse ‘Praegustator’, ofwel ‘Voorproever of Tester’. Met gevaar voor eigen leven… We legden de lat hoog…
Nu, 10 jaar verder, kijk ik terug op een behoorlijk turbulente periode uit mijn leven. Trots overheerst, maar er is ook een soort dubbel gevoel.
Wat hebben we enorm veel plezier gehad (en nog steeds)! Samen met enkele intimi heb ik de meest geweldige buitenlandtripjes voor mijn collega’s mogen organiseren; van een bedrijfsbezoek aan Spotify met een Viking diner in Stockholm tot aan het dansen in lederhosen (een dirndl in mijn geval) op het Oktoberfest in München. Het plezier dat dan van de gezichten van je collega’s afstraalt, is onbetaalbaar. Daar doe ik het ook voor.
Maar daar waar het volgens ons zo duidelijk ‘anders moest’, vergat ik vaak mezelf. Gedreven als ik ben, ben ik diverse keren gestruikeld, meerdere keren gevallen of heb mijn kop meermaals tegen de lamp gestoten, maar nooit gesneuveld; iedere keer weer opgestaan. Letterlijk, want na die keer in 2015 dat ik in de keuken tijdens het vullen van de lunchboxjes van de kinderen door mijn hoeven zakte omdat de overspannenheid mij teveel werd, ging het opstaan toch echt wel met erg veel pijn en moeite.
Inmiddels heb ik wel geleerd dat ondernemerschap met pieken en dalen gaat en dat controle houden betekent dat je continu moet schakelen en soms – misschien wel meer dan soms – ook moet durven ‘los laten’. Je bent geen perfecte moeder, vrouw van, ondernemer, directeur of collega of wat dan ook, laat staan dat allemaal tegelijk. Je doet gewoon je stinkende best. En – dit zei ik soms hardop – altijd blijven geloven in waarom je er ooit mee begonnen bent; de overtuiging dat ‘het anders moet’ en anders kán, hield mij dikwijls op de been.
Maar waarom moest het dan anders voor mij? Omdat mijn vader, veel te jong, overleed aan die rot-kanker en niet de kans kreeg om met zijn idealistische gedachten te gaan ondernemen.
Mijn vader kon je in het hokje ‘workaholic’ stoppen. Werkte hij niet aan beleidsmaatregelen voor de overheid, dan was het wel aan zijn politieke partij of aan ons huis. Altijd was hij bezig. Het beeld van mijn vader in de grote, bruine lederen stoel staat nog altijd op mijn netvlies gebrand; met het NRC Handelsblad opengeslagen over de leuning, met één oog kijkende naar de laptop op zijn schoot en met het andere naar het acht uur journaal op tv. En toen hij er eenmaal niet meer was, was er van al dat harde werken niet veel meer over. Hij had in mijn ogen door al dat bikkelen veel te weinig genoten van het leven.
Voor mij had ‘het moest anders’ dan vooral ook betrekking op dat ik vond dat mensen meer plezier moesten hebben in het werk. Mensen die plezier hebben komen bovendien tot betere prestaties. En juist dát platform wilde ik bieden, samen met iedereen die daar ook in geloofde.
Ik maakte alleen wel dezelfde fout als mijn vader. De appel valt niet ver…..(ik denk dat in mijn geval de appel de stam zelfs nog meerdere keren raakte voordat het pal naast de stam op de grond eindigde…). Ik ben ongelooflijk dankbaar dat ik dit nu zie. Die les. Uiteindelijk. Door het ondernemen te doen, mag ik het nu eerder leren dan hij pas op zijn sterfbed deed. Dat ik nu na 10 jaar kan zeggen, dat ik – ondanks dat ik sommige dingen anders had kunnen aanpakken – wél een gezonde balans gevonden heb en dat ik ook kan zeggen dat ons idealistische beeld van toen, ‘het moet anders’, nu werkelijkheid is geworden: Er staat een prachtig stabiel bedrijf dat barst van de potentie en innovatiekracht, waarin bovendien een geweldig op elkaar ingespeeld vriendenteam opereert. En we voelen aan alles dat we nog lang niet zijn uitgespeeld.
Om te slagen moet je doorzetten en blijven geloven in waarom je er ooit mee begonnen bent. Accepteren dat dingen tegen zitten en dat je je ongelooflijk kan vergissen in een enkeling. Los laten en weer doorgaan is het devies. Het is het allemaal waard!
Vandaag ben ik daarom extra trots. Apetrots zelfs. Op al onze collega’s die in ons plan geloven en zich daar iedere dag weer vol overgave voor inzetten. Op mijn compagnon Marcel, die me ook door moeilijke perioden heen gesleept heeft met zijn no-nonsense houding en onuitputtelijke drive en werklust. Op de tegenslagen die we overwonnen hebben, samen en alleen, zowel in privésfeer, als zakelijk. Dat we elkaars maniertjes en werkwijze geaccepteerd hebben. Ontdekt hebben hoe complementair we zijn en elkaar door de jaren heen alleen maar hebben versterkt. We staan nog steeds achter de initiële gedachte waar we ooit mee zijn begonnen en dat is op zich al een hele prestatie. Hartstikke trots ben ik daarop.
Oefening baart kunst, zullen we maar zeggen. En daarmee zie ik de toekomst alleen maar rooskleuriger in. Want we hebben geoefend, goed getest en vooral goed voorgeproefd voor het decennium dat voor ons ligt.
Ik kan de tijd uit de afgelopen 10 jaar niet meer terughalen en mijn geheugen laat me in de steek met betrekking tot bepaalde periodes uit de jongste jaren van mijn kinderen. “Mijn bedrijf is mijn derde kind” riep ik altijd, want stiekem had ik misschien toch wel een ‘derde’ gewild. Ik heb gevochten als een leeuw voor die derde, misschien zelfs iets te hard. Maar inmiddels kan ik wel in alle eerlijkheid zeggen dat ik op ‘mijn derde kind’ net zo trots ben als op die andere twee.
Dus hierbij een oproep voor iedereen die droomt over ondernemerschap, maar niet durft vanwege een te groot verantwoordelijkheidsgevoel, tijd die de zorg voor de kinderen opslokt of angst voor miskleunen: ga ervoor, voordat het te laat is. Mijn vader droomde er ook van. Maar voor hem is het daarbij gebleven. Alle drie zijn kinderen zijn het wel gaan dóen. Het geeft je zoveel verrijking en het is sowieso een overwinning op jezelf en alle ‘tekortkomingen’ die je jezelf oplegt. Weet ik nu.
Daarnaast mag met een neergaand aantal inschrijvingen van nieuwe ondernemingen in de KVK, in deze bijzondere tijden van impact, een beetje meer ondernemerschap best wat gevoed en ondersteund worden. Ook voor de vrouwen onder ons. Diversiteit draagt bij aan succesvollere teams. We, man en vrouw, zijn echt complementair aan elkaar. En als je wilt leren van andermans ervaringen, dan sta ik open om die van mij met je te delen.
De afgelopen 10 jaar begon ik met ‘het anders doen’. En de komende 10 jaar gaan we ‘het anders doen’ nog verder verbeteren en fijn slijpen. Maar eerst vieren we feest, zodra COVID19 het toelaat, met z’n allen. Wat een mijlpaal: Praegus, al 10 jaar de fijnproever in het vak!
