Het was nog vroeg, nog zeker geen 9 uur. Ik ben samen met vijf partners, of eigenlijk maar vier, want onze bard verdwijnt iedere keer wanneer het te heet wordt onder z’n voeten. We zijn naar de grot gestuurd om een einde te maken aan een bende dieven die voor de afgelopen weken de burgers het leven zuur maakten. We hadden onze acties al afgestemd en zijn opgesplitst. Voor mij eindelijk een moment om wat meer van mijn skills te gebruiken, dan alleen mijn healing. Een team faciliteren is belangrijk, maar het is ook fijn om soms een andere kant van jezelf te ontwikkelen. Mijn doelwit was dichtbij.
Er kroop een dichte mist over de grond. Grijze wolken dropen langs onze voeten. De lucht voelde ongewoon dik, maar ik wist dat de vijand in de buurt was. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een gedaante verschrikt opstaan… hij had me gezien! Ik legde snel contact met Mika – onze wijze lead dev… ehh druid, om te vragen wat hij dacht van de situatie. Hij was de oudste van ons en stond altijd klaar om ons te helpen in moeilijke situaties. Hij vertelde me dat ik geen overhaaste beslissingen moest nemen, de dief wacht waarschijnlijk om de hoek op mij.
Ik sprong op en rende achter hem aan, met een kleine dolk in mijn hand. Om de hoek werd ik inderdaad opgewacht, volledig volgens verwachting. Mijn kleine dolk vond zijn weg en binnen enkele momenten was mijn taak volbracht.
Ondertussen hoorde ik een signaal van Georgio, onze jonge wizard. Ik rende erop af om te helpen. Zodra ik de hoek om was, zag ik dat Georgio een gigantische vuurbal aan het voorbereiden was. Ik dook achteruit en ontsnapte nog net aan de ontploffing. Er was niets meer over van de vijand van Georgio, maar hij zag er zelf ook niet zo goed meer uit. Ik healde hem en zei op slack… ehh gaf aan dat grote complexe spells vaak voor grotere problemen zorgen dan ze oplossen. Hij keek me aan met een blik waardoor ik twijfelde of hij mijn wijsheid op prijs stelde. Samen zochten we de rest van het team bij elkaar om verder te gaan.
We verzamelden ons rond het kampvuur. Hier maakten we een plan voor de komende uitdagingen. Opeens kwam onze bard tevoorschijn van achter een rots, hij vertelde ons dat we nog niet klaar waren. We moesten ook nog Shirley en Calvin redden! Ach god, waren we die arme mensen bijna vergeten…
We vervolgden ons pad naar een grote open kamer. De laatste story… ehh leider van de dieven stond op ons te wachten. Maar dit keer stonden we samen als een team. Op de bard na dan, die was weer verdwenen. Met de wijsheid van Mika, het jeugdig enthousiasme van Georgio, en nu ook de vindingrijkheid van de archer Pjotr, maakten we korte metten met de leider. Ik gebruikte nog een paar healing spirits om het team op volle kracht te krijgen en we zochten door naar Shirley en Calvin. Gelukkig vonden we ze snel in dezelfde kamer en waren we klaar om de quest in te leveren.
Met de groep compleet vervolgden we onze weg terug naar de stad. Zodra we de stad binnen liepen nam onze bard plotseling weer het voortouw en hij begon te praten met de business… ehh dorpelingen die we tegenkwamen. Hij vertelde rijkelijk over hoe wij de dieven verslagen hadden en iedereen hadden gered. Wij waren moe en trokken ons terug naar de taverne; wij hadden geen zin in dit soort gebabbel.
Ongeveer een uur later verscheen de bard weer. Hij vertelde over een nieuw probleem dat net ontstaan was. Onze huidige missie moest wachten, want een bende aan orcs was de stad aan het belegeren. Maar goed dat we op tijd terug waren… En maar goed dat onze PO… ehh bard, zo goed in contact stond met iedereen dat we hier direct op konden reageren.
