Mijn motto is: “Mensen maken het verschil”! En dit is mijn motto al héél erg lang. Ik ben een groot aanhanger van het idee dat het niet uit maakt welke activiteit er moet worden uitgevoerd, maar dat de mensen om je heen uiteindelijk zorgen voor de effectiviteit van de uitvoering. En als je goed met elkaar kunt samenwerken dan kun je ook de manier waarop aan ze overlaten.
Maar goed, dit is mijn ideale wereld , maar dit is natuurlijk geen dagelijks gegeven . Zeker in de detachering waarin je veel en vaak nieuwe mensen leert kennen wordt je vaak geconfronteerd met nieuwe inzichten en andere persoonlijkheden. En hoe goed iemands communicatieve skills ook zijn, iedereen komt wel mensen tegen die na het verplichte handje schudden direct in de irritatiezone zitten.
Laatst zag ik op LinkedIn een verhaal langskomen van iemand die een betoog hield over dat we wel wat aardiger mogen zijn voor elkaar in het verkeer en dat een beetje rust voor jezelf een hoop teweeg kan brengen bij een ander. Voorbeeld, iemand die op de snelweg niet 130 rijdt is niet direct een “@#$%^&*”. En hoewel ik daar ook een mening over heb (natuurlijk ) zit er wel iets in waar we allemaal wat van kunnen leren.
Ik vind, al zeg ik het zelf, dat ik goed met mensen overweg kan. Ik haal er dan ook veel
voldoening uit om een vloeiende samenwerking te bewerkstelligen waarbij ik
anderen weet te motiveren, en tegelijkertijd word gemotiveerd om gave dingen te
kunnen doen. Hier krijg ik dan weer energie van. Niet alleen het resultaat telt
voor mij maar ook zeker de manier waarop dat resultaat wordt behaald.
Nu zijn er in de loop der jaren al vele manieren en modellen gepubliceerd om in kaart te brengen hoe mensen in een hokje gezet kunnen worden zodat je “de tools” hebt om met mensen te kunnen samenwerken. Mijn stelling omtrent dit soort modellen is heel simpel: ik vind ze allemaal onzin! Belbin, SDI, Myers-Briggs, en vele, vele anderen. Allemaal hebben ze interessante punten maar allemaal eindigen ze met hetzelfde resultaat: een label met een bijbehorend lijstje hoe je met “zo’n label” om moet gaan. En wat mij betreft vergeten al dit soort modellen het allerbelangrijkste, namelijk luisteren. En met luisteren bedoel ik niet dat je na iemands betoog direct begint met de zin: “Ik hoor wat je zegt, maar/en/dus….” Maar ècht luisteren naar de ander en je
beseft wat een ander drijft.
Dat dit moeilijk is weet ik uit eigen ervaring maar al te goed. Je ontmoet iemand en direct vel je een oordeel over iemands houding of gedrag waardoor je te verblind bent om de sterke punten nog te kunnen zien. Ik moet mezelf bij tijd en wijle in de gaten houden niet te snel te zijn met mijn mening, maar eerst eens af te wachten op hoe iemand reageert. Ik denk dan ook dat dit een hele belangrijke sleutel is in verandering teweeg brengen.
Één van de meest gestelde vragen die ik krijg over organisatorische verandering is: “Hoe ga ik om met iedereen die niet wil veranderen en hoe krijg ik ze mee?”. Als ik dan de vraag stel waarom men denkt dat er niet veranderd wil worden, krijg ik vaak het antwoord dat ze vastgeroest zijn, zeikerds of gewoon niet hip genoeg om met deze fantastische verandering mee te willen doen. Meestal stel ik dan de geijkte vervolgvraag waarom ze denken dat ze vastgeroest, zeikerds of wat
dan ook zijn. Ik heb nog nooit een antwoord gekregen waaruit blijkt dat de vraagsteller daar een antwoord op heeft.
We hebben allemaal de natuurlijke reactie om dat wat we zien om te zetten in een conclusie. Iemand die niet meewerkt werkt me dus tegen. Maar uiteindelijk zijn we allemaal mensen met eigen verhalen en “dingetjes”. Door elkaar ruimte te geven en te luisteren naar de beweegredenen van de mensen om ons heen, geeft dat ons inzicht in wat we kunnen doen en hoe we daar mee om
kunnen gaan.
En er is geen kleurtje, label, nummertje of wat dan ook wat ons daar bij helpt. Een beetje gezond verstand daarentegen zou wonderen doen.
En dat geldt ook voor mij!
