Een vriend kwam laatst met de suggestie om eens een nieuwe game uit te proberen: “League of Legends”. Hij had een aantal jaren geleden flink wat tijd in deze game gestoken en gaf aan dat het de moeite waard was, zeker omdat het “f2p” (free to play) is. Zelf had ik alleen van de game gehoord, maar het nog niet eerder gespeeld.
Ik vind het altijd leuk om een nieuwe game te spelen, al helemaal samen met vrienden of collega’s vanwege het sociale aspect. “Prima joh, laten we dat eens proberen, klinkt goed!” was mijn reactie op zijn voorstel dan ook. Hij waarschuwde mij wel dat een deel van de mensen die deze game speelt continue kritiek levert of negatief is, waardoor de game-omgeving soms wat “toxisch” is. Nu was het zeker niet mijn eerste multiplayer game, dus dit weerhield mij er niet van om een poging te wagen.
Het idee van het spel is dat je 5 tegen 5 het gevecht aan gaat en uiteindelijk de basis van de tegenpartij vernietigt. Iedere speler kan een “champion” kiezen om hier vervolgens, samen met zijn teamgenoten, de strijd mee aan te gaan. Het kiezen van jouw “champion” is wel een beetje afhankelijk van de rol die je wilt gaan vervullen binnen de groep. Zo bestaat het slagveld uit een basis linksonder en een basis rechtsboven. Deze twee zijn verbonden door middel van 3 wegen; “top lane”, “bot lane” en “mid lane”. Anders gezegd: een weg bovenlangs, onderlangs en door het midden. De rest van het slagveld is gevuld met rotsen, rivieren en bomen, ofwel: de jungle.
De teams proberen in een van de “lanen” de overhand te krijgen om vervolgens op te rukken tot de basis van de tegenstander. Zo worden de spelers verdeeld over de lanen en de jungle om een ieders aanval af te slaan. Uiteraard zit hier een tactisch element aan vast, want als je elkaar helpt sta je sterker en kun je eerder winnen in een laan, echter wanneer er een laan onbemand is kan daar een tegenaanval plaatsvinden. Het lijkt net een projectteam: iedereen heeft een eigen functie en rol binnen het team, waar ze aan vast moeten houden om samen de eindstreep te behalen. Wanneer iedereen dit doet, moet het lukken toch?
Goed, het concept was duidelijk: let’s go! Voorafgaand aan het spel wachten alle spelers in de lobby. Daar was het wat mij betreft al vrij stil. Geen van de teamleden sprak bemoedigende woorden of nam een tactiek door. Ik deel nog mee dat dit de eerste keer is dat ik de game speel en vraag of er iemand pointers heeft, maar het blijft stil. Met zijn allen en dan ieder voor zich ofzo? Iedereen stormt op zijn laan af en de gevechten beginnen. Ah, daar is mijn tegenstander, laten we eens kijken wat ik allemaal ka… oké… ik ben al verslagen en dit proces herhaalt zich een paar keer. Tja, al doende leert men?! . De woorden “defeat” worden direct gevolgd door berichten van mijnteamgenoten. Deze berichten bevatten absoluut geen tips of advies, maar: “Is this your first time, noob!?”, “F*** off scrub” enzovoorts.
In plaats van het geven van opbouwende kritiek en het tonen van begrip voor iemand die iets voor het eerst probeert, wordt gekozen voor schelden en iemand de grond inboren. Goed voor de teamspirit… Kennelijk is dit de toxische omgeving waarvoor ik werd gewaarschuwd. Van een ieder die meedoet wordt direct verwacht dat ze op hoog niveau meedraaien, geen fouten maken en precies weten wat er moet gebeuren.
Voor sommigen zal dit gedrag bekend voorkomen, niet alleen binnen een game, maar ook in het dagelijks leven, bijvoorbeeld op de werkvloer. Binnen een projectteam werk je aan het ontwikkelen van een product, waar ieder zijn toegewezen rol en taken heeft. Iedereen doet waar hij of zij goed in is en (bijna) niemand maakt een uitstapje of zijsprongetje om eens een andere set aan taken of uitdagingen op te pakken. Reden hiervoor kan zijn dat men bang is dat het niet zal lukken en dat ze hier op afgerekend zullen worden. In zo’n geval werkt de omgeving dus niet stimulerend en kan dit een neerwaartse spiraal worden. Een mogelijk gevolg hiervan is dat de stap om buiten je comfortzone te treden dan steeds groter wordt.
Terug naar de game. De eerste match was dus geen succes en de tweede en derde helaas ook niet. Een team dat geen mentale support biedt en zich juist negatief uitlaat werkt wat dat betreft niet bepaald mee. Op deze manier wordt namelijk een sfeer gecreëerd waarin falen wordt afgestraft.
Een nieuwe match: in de lobby zegt iemand dat hij dit keer in een rol is ingedeeld die hij anders nooit speelt, “Jungler”, en vraagt of iemand wil wisselen. Het is een vrij complexe rol, waarbij je allerlei opdrachten in de jungle moet uitvoeren en ondertussen ook nog moet assisteren in alle lanen. Ik reageer hier op direct door te zeggen: “Don’t worry, just give it a try and don’t forget to have fun!” Twee andere teamleden reageren vervolgensmet: “Indeed” en “Let’s do this team”. Misschien haalt dit wat druk van de ketel.
Helaas kwam ons team niet als winnaar uit de strijd. De uitkomst van deze match was dan misschien wel niet zoals gehoopt, maar de sfeer zat er beter in nu. Aan het einde kwamen de afkortingen “gg” en “wp” (good game en well played) meerdere keren voorbij in de chat. Ondanks het feit dat deze speler in een nieuwe rol was ingedeeld, die hij normaal gesproken niet geprobeerd zou hebben, heeft hij dit toch gedaan, omdat het team achter hem stond. Het was niet erg als het niet zou lukken en dat hadden wij duidelijk gemaakt. Natuurlijk ging het niet in een keer geweldig, maar misschien is er wel wat vertrouwen gekweekt en zal hij het vaker proberen.
Zo werkt het ook binnen die projectteam. Wanneer iedereen in het team samenwerkt en elkaar de ruimte geeft om te experimenteren en te proberen, zal dit niet alleen het individu, maar uiteindelijk ook het team ten goede komen. Een omgeving waar je kunt en durft te falen is een veilige omgeving. Durven falen is niet alleen een enorm goede manier om te leren, het zorgt er ook voor dat je meer op zoek gaat naar de grenzen van je comfortzone en maakt dat je er af en toe overheen durft te stappen. Het is dan ook belangrijk om dit te benadrukken richting je teamleden, want dit zal niet voor iedereen vanzelfsprekend zijn.
Daarnaast is een veilige omgeving ook heel belangrijk voor de focus. Je hoeft je niet meer bezig te houden met beladen prikkels die van binnenuit kunnen komen en je energie te stoppen in het afschermen van de daarmee gepaarde negativiteit. Nee, je kunt die energie juist stoppen in het acteren op de uitdagingen die van buitenaf komen, zodat niet alleen jij, maar je teamleden hier ook baat bij hebben.
Natuurlijk bestaat de kans dat je gigantisch onderuit gaat wanneer je iets nieuws probeert en misschien kom je er wel achter dat dit toch niet de juiste keuze was omdat het niet bij je past. Maar ook daar leren we van. Als we nooit iets proberen, of iets anders doen dan waar we ons veilig bij voelen, zullen we nooit groeien.
Dus misschien ga ik die rol als “Jungler” binnenkort maar eens proberen…
Nieuwsgierig geworden en wil je meer weten over testen? Neem dan contact op met Praegus – 085-1305977 / info@praegus.nl of kijk op www.praegus.nl
